Ik kan het niet alleen

Als twintiger riep ik regelmatig: “ik kan het wel alleen.” Op school, tegen vriendinnen, mijn werkgever en zelfs tegen mijn geliefde. Toen voelde dat als groot en sterk: “Ik hoef op niemand te leunen.” Nu weet ik dat dat helemaal niet waar was. Met het 'alleen kunnen doen' hield ik mensen (veilig) op afstand.

Ik heb jarenlang flink geoefend met zinnen als: Wil je mij helpen? Ik weet het niet. Wat zou jij doen? Ik heb je nodig. Ik loop vast. Nog steeds heb ik de neiging om het eerst alleen te doen.

Als nét veertiger lukt het mij steeds beter om mijzelf kwetsbaar op te stellen, mensen dichtbij te laten komen en een hulpvraag te stellen.

Ook in mijn praktijk ontmoet ik veel vrouwen die met soortgelijke uitdagingen worstelen. Het zelf dragen, alleen oplossen, niet kunnen delen van onzekerheden en uitdagingen over werk, relatie(s) of moederschap. Uiteindelijk lopen we hier allemaal op vast. We kunnen het niet alleen.

“In nature nothing exists alone.”

Zonder hulp, een luisterend oor, support, een fijne schouder lukt het ons niet. Echt niet. Daar ben ik inmiddels van overtuigd.

Ik heb, meer dan ooit, behoefte aan verbinding en de drang om van elkaar leren.

Hoe zit dat met jou? Heb jij ook de behoefte om het meer samen te gaan doen? Van elkaar te leren? Op elkaar te leunen? En wat heb je daarvoor nodig?